دیر ترین زمان برای اینکه ما انسانها بتونیم بفهمیم میتونستیم ساده زندگی کنیم و از زندگی خودمون همونجوری که هست لذت ببریم زمانی است که میفهمیم دیگه مجبوریم ساده باشیم، زمانی که باید کوله بارمون را جمع کنیم و از این دنیای خاکی رخت برچینیم و با یه چشم به هم زدن به دنیای دیگه بریم.
اگر من توی زندگی هیچی ندارم باید باهمون هیچی زندگی کنم و به اون جوری نگاه کنم که انگار همه چیز دارم، اصلا شاید هیچی نداشتن بهتر از همه چیز داشتن باشه، یاد حکایتی افتادم از بهلول و هارون و الرشید، یک روز هارون الرشید توی کاخش از سرما داشت به شدت میلرزید، همه بخاریها را روشن کرده بودن و اون حسابی لباس پوشیده بود اما باز هم سردش بود، بهلول را دید که با یک زیر پیراهنی در اون هوای سرد میگرده، تعجب کرد، از بهلول پرسید مگر تو سردت نمیشود؟
بهلول گفت، نه من تمام آنچه که لباس داشتم را پوشیدم و الان دیگر احساس سردی نمیکنم، تو هم آنچه را که داری بپوش دیگر احساس سردی نخواهی کرد.
هارون الرشید با خود گفت من به هیچ عنوان نمیتواننم این همه لباس را بپوشم، و برای یک بار هارون الرشید فهمید که سادگی بهتر است از دارایی.
