چشم انتظار

سلطان کربلا چو تمنای آب کرد
دشمن به تیر حرمله او را جواب کرد
ناخورده آب طفل رضیع حسین را
آن تیر ظالمانة او سیر از آب کرد
از سوز تشنگی که علی جانسپار بود
دشمن ندانم از چه بکشتن شتاب کرد
بگرفت خون حلق علی را بکف حسین
با خون او محاسن خود را خضاب کرد
از آنهمه شکوفه به گلزار کربلا
این بود گلپری که شهادت گلاب کرد
خون میچکد زخامه زرین کلام تو
بس کن حسان که شعر تو دلها کباب کرد

سلام ما به حسین و علی اصغر او
امیر عشق که گهواره بود سنگر او
رضیع داده خدایش نشان سربازی
صغیر برهمه پیدا مقام اکبر او
شکفت لاله عصمت به روی دوش حسین
چو تیر حرمله آمد به سوی حنجر او
مجال گریه نبودش که خنده کرد علی
حسین مات از حال گریه آور او
گرفت خونش و بر اوج آسمان پاشید
که پیک تسلیت آمد زپیک داور او
کنار خیمهبه خاکش سپرد و امضاء شد
کتاب سرخ شهادت به خون اصغر او
ارگ چه پیکراو را به خاک پوشیدند
به شهر کوفه سرش را به نیزه ها دیدند

پوشید سرباز کوچک قنداقه یعنی کفن را
پیمود یاس سپیدی راه شقایق شدن را
نالید یعنی مرا هم در کاروانت نصیبی ست
یعنی که در پیشگاهت آورده ام جان و تن را
بگذار تا روی دستت قدری عطش را بگریم
بگذار تا خون ببارد بر پیکرم پیرهن را
قدری بنوشان مرا از اشک غریبانه خویش
تا حس کنم در نگاهت لب تشنه پرپر زدن را
تا چند اینجا بمانم وقتی در این ظهر غربت
می بینی افتاده بر خاک، یاران شمشیرزن را
یک سینه داری پر از داغ، دست تو بگذارد ای کاش
بر شانه کوچک من این داغ قامت شکن را
ناگاه در دست مولا یک چشمه جوشید از خون
بوسید تیری گلوی آن شاخه نسترن را
گهواره خالی خدایا تنها دلی ماند و داغی
داغی که از من گرفته ست پروای دل سوختن را